22’sinde “Delikanlı” Bir Ölüm: Kaan İnce

                                   "ve ben güzün ağlayacağım,
                                     sulara çekileceğim dönerken balıkçılar,
                                     yakamoz göreceğim dümensiz simsiyah gözleri,
                                     öleceğim, 
                                     ve ben..."

Kaan İnce, çok genç yaşta uçup gidenlerden, aramızdan biri, sıkı bir şair, 2 şubat 1970'de Ankara'da doğar. ilk, orta ve liseyi Ankara'da bitirir. 1986'da şiirle ilgilenmeye başlar. 1990'da Ankara üniversitesi sosyoloji bölümüne girer. Ocak 1991'de milliyet sanat genç şairler köşesinde ilk şiiri yayımlanır. Çağdaş Türk Dili, yazılı günler, damar, karşı dergilerinde şiirleri yayımlanır. Nisan 92'de Yaşar Nabi Nayır şiir yarışmasında "mektup" şiiri yayımlanır. 1992'de "gizdüşüm" adı altında yazdıklarını bir yayınevine verir. 11 Ağustos 1992'de, İstanbul Kadıköy'de, Ümit Otel'inde 05.00'de atlayarak canına kıyar.

20 Ocak 1993'de "Kaan İnce Kültür ve Sanat Vakfı" kurulur. Ekim 1993'de de "izlek" dergisi çıkar. 

Afşar Timuçin, kitabın önsözünde "kaan'ın bıraktığı" başlığı altında şöyle der: "Zamansız ölüm yoktur, erken ölüm vardır. Ölüm ölümdür. Şu ya da bu şekilde oluşu bir şeyi değiştirmez. Yaşamı savunmak gerekir, ancak ölmeyi bilmek de bir şeydir. Bazen ölüm bizi yakalar, bazen biz yakalarız ölümü elimizle." 

"mektup" şiiri:  yarım kalmış acılar denizi pencereme konardı geceyle, savrulurdum. gözyaşı kokusuyla dolu bir kuğu, zamanın sonuna kalkan, sürgünümdü; göz mavisi duman, sessizliğim. aktım ölü deniz kızıyla gökkuşağı saklı mektubun içine, pulumuz rüzgar oldu, postacımız güvercin. civa gibi eridik kabımızda. kırmızıya gittik. hemen yokladım yüzümü yağmurun yuva yaptığı ellerimle. iyice şaşırmıştı alıcısı vapur ıslığımızın. saplandı gözlerimin ışığı yeni güne.  mermer bir kayıkla geri döndük  diğer yarısına acının,  usulca çekildi deniz,  son bulduk, yenildik.  artık yataksız bir liman yüreğim, soğuk ve loş. kırık  düşlerim. serçelerde gözlerimin buğusu. buruk içim.  böylesi bir yenilgiyi beklemediğim için  sabahın en serin ucunda bağıran ben  intihar edecekmiş gibi sıkıyorum  düşük boynuma asılı sonbaharı.  çekildi yaşanan hıçkırıklara, yaşanmayan düş kırıntılarımızla boğulduğumuz odaya. düştü saat duvardan, telefon diye çevirdim yelkovanı: imdat. akrep soktu kendini. çan sesleri, ezan sesleri, mart sesi, çatılarda kaldı gecenin gizi. unuttum mektubun içinde boğulduğumu. elveda. "haritası parçalandı ellerimde gecenin,  bir yitiriş değil bu, sınırları tutamadım yerinde, gözlerime doldu sular,  şimdi zaman oynak bir gölge. nasıl başlasak geri dönmemek  için? hüzünkıran ardında saklanan kalbimle, artık,  okyanuslara açılmak geçmeli içimden. biliyorum. ama kavuşmalar  ayrılıktır bazen."